De baby's
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Violette
06 Februari 2007 | Polen, Warschau
Elke week werken we per twee op één van de volgende groepen: baby, peuter, kleuter, oudere kinderen en gehandicapte kinderen. Voor het gemak hebben hebben we besloten dat de persoon met wie je een kamer deelt ook nu tijdelijk je collega is. In mijn geval is dat dus Samantha! Dus Sammie en ik kletsen nog even voor het slapen gaan, in de ochtend maken we ons klaar voor de 'werkdag', ontbijten samen en gaan vervolgens op pad. Dat we regelmatig met de kinderen wandelingetjes kunnen maken, maakt het net even wat leuker. Een frisse wandeling door Stargard doet je weer goed beseffen dat je in Polen bent. De huizen, straten en mensen doen natuurlijk anders aan. Dat is en blijft interessant.
Rond 12:30 observeren we de Poolse warme maaltijd die speciaal voor ons in de kleine keuken wordt gezet. We zijn dus niet verplicht om met het vaste personeel mee te eten. Dat is maar goed ook want voordat we een hap nemen, bestuderen we eerst eitgebreid het voedsel. Dingetjes met bladerdeeg zijn vaak het spannendst! Want wat zit er precies in? De stevige aardappel is goed te herkennen, die eten we dan ook gerust met wat j'us en koolsoorten op.
Na de lunch zijn we niet verplicht om terug te gaan de groepen maar we zijn altijd welkom! We kunnen het vaak niet laten om even een kijkje te nemen bij de baby's.
Of doen we boodschappen in het dorp of bij de Lidl om de hoek :)
Samantha en ik zijn gestart op de babyafdeling. Lekker de hele ochtend spelen met baby's, lachen met baby's eten geven aan baby's...dacht ik.
Maar wanneer je de deur open doet van een gezellige speelruimte voor baby's en je te horen krijgt dat de ene baby blind is en het meisje met het mooie koppie en het spijkerjurkje een hechtingsstoornis heeft, word je ineens met je neus op de feiten gedrukt. Niet te vergeten het jongetje met het syndrome van down en de baby van drie weken oud die waarschijnlijk hier als een pakketje afgeleverd werd.
Samanta vertelt over Ewa (meisje van +/- 1 jaar oud met hechtingsstoornis -> verlatingsangst). " Als je haar optilt en weer neer zet gaat ze huilen, ze denkt dan dat ze verlaten wordt". (Samantha wist al het één en ander van de begleiders omdat ze vorige weer al een aantal keer bij de babygroep meekeek).
Ik zie hier in een uitdaging denk ik bij mezelf. Ook vraag ik me af of ze zal/kan veranderen wanneer ik haar alle liefde ga geven die ik in me heb. Zal ze dan niet meer bang zijn dat iemand haar verlaat?
Ik begin met de baby-taal (stem drie octaven hoger en heel veel leuke lieve woordjes zeggen). Ik zie dat ze mijn aandacht leuk vindt en mijn hart smelt wanneer ze vanaf Samantha met kleine stapjes en gestrekte armpjes op me af komt lopen....Ik zit op de grond en trek mijn arme naar haar uit en voor ik het weet hangt die kleine meid om me nek en heb ik het gevoel dat ze me nooit meer wil loslaten. (ow..ow).
Op dat moment vraag ik me af waar de adoptiepapieren liggen om deze kleine drommel mee naar Nederland te kunnen nemen.
Maar dan haar probleem...verlatingsangst.
Ik laat haar lekker bij me zitten en streel ondertussen het blinde babytje over haar rug. " Ik ga gewoon steeds een stukje verder weg zitten zeg ik trots tegen Samntha". Samantha kijkt me aan met een blik van..." Ewa gaat toch janken..wedden".
Toch probeer ik het en ga iets verder van Ewa zitten, ze zit met haar ruggetje naar me toe en kijkt me angstig aan wat ik ga doen. Gelukkig hoeft ze niet te huilen. ik blijf tegen haar praten.." Ewa"..." Zit je lekker meissie?". " Ik ben hier hoor!". (Tsja ik moet toch wat zeggen).
Ik richt mijn aandacht op een ander kind en verlies heel even het contact met Ewa. DAT had ik nou net niet moeten doen! Ewa zet het op brullen en houdt pas op wanneer ik haar knuffel. Is het nou negatieve aandacht vragen? Nee dat is het duidelijk niet, ze is contstant angstig. En zo lief wanneer ze op het speelkleed zit.
Ik heb het zo vreselijk met haar te doen maar wil de andere kinderen ook zoveel als mogelijk aandacht geven.
Ik merk aan de andere baby's dat ze heel graag geknuffeld willen worden en op zoek zijn naar huidcontact, warmte. Soms liggen de baby's (peuters)heel stil tegen me aan, een paar minuten. Ik geef die kleintjes groot gelijk, als je niet voldoende liefde/ aandacht krijgt moet je het gewoon opeisen!
Samantha komt op het ideen om met 2 kids te gaan wandelen. Ik heb daar ook wel zin in en de begleider stemt toe. Maar eerst een fruithapje en dat is feest! Zodra ze een lepel op hun mond zien afkomen draaien ze hun koppie de andere kant op. Ik moet er wel om lachen, de eerste 10 happen gingen goed maar nu zit Ewa achterstevoren op haar stoeltje (ja echt). Ze heeft haar beentjes door de opening van de rugleuning gestoken. Ok dit is duidelijk, die hoeft niet meer.
Samntha heeft inmiddels ook haar favo kind gevonden. Ik kleed mijn favo kindje warm aan en zet haar in de buggy. Daar lopen Samantha en ik dan met twee buggy's over straat. "Ik voel me net een moeder". Zeg ik tegen Samantha...
We lopen een stukje door een park en af en toe hang ik mijn hoofd over de buggy om Ewa te laten weten dat ik achter haar loop.
Ewa zit rustig in de buggy (wat een schatje) en lijkt het wel best te vinden. Af en toe hurk ik naast de buggy om met haar te babbelen. Het favo-kindje van Samantha is inmiddels in slaap gevallen.
Na een uur komen we weer bij het kindertehuis. Ze krijgen eten, pannenkoeken! Dat gaat er in als...jawel...koek! Na het eten maakt een begeleider me duidelijk dat ik Ewa op moet tillen en achter haar aan moet lopen. Ik volg de begeleider (met Ewa op mijn arm)en loop een kamer binnen met een aantal babybedjes. Ik moet Ewa in bed leggen en dat vindt ze absoluut niet leuk! Dit is normaal denk ik, ze is gewoon moe. Maar Ewa heeft een blik in haar ogen die ik niet kan omschrijven, waarschijnlijk bang om voor altijd verlaten te worden. Ik loop de kamer uit maar kan het niet aanhoren dat ze zo hard moet huilen (schreeuwen). Ik loop weer terug naar haar bedje en til haar op. Ze wordt ineens stil en ik voel dat ze zich stevig tegen me aandrukt. Ik vind dit te moeilijk en de tranen prikken in mijn ogen. Ik begin tegen haar te praten en vertel haar dat ze niet bang hoeft te zijn en dat ik haar morgen weer zie. Leg haar in bed (ze raakt weer overstuur) ik loop de kamer uit, sluit de deur maar leuk is anders.
Nu vind ik het logischer dat we s'middags vrij zijn en laat me op mijn bed ploffen.
Nog één ding is zeker ik hecht me te veel aan de kinderen, god...wat zal ik ze missen als ik weer in Nederland ben.
Rond 12:30 observeren we de Poolse warme maaltijd die speciaal voor ons in de kleine keuken wordt gezet. We zijn dus niet verplicht om met het vaste personeel mee te eten. Dat is maar goed ook want voordat we een hap nemen, bestuderen we eerst eitgebreid het voedsel. Dingetjes met bladerdeeg zijn vaak het spannendst! Want wat zit er precies in? De stevige aardappel is goed te herkennen, die eten we dan ook gerust met wat j'us en koolsoorten op.
Na de lunch zijn we niet verplicht om terug te gaan de groepen maar we zijn altijd welkom! We kunnen het vaak niet laten om even een kijkje te nemen bij de baby's.
Of doen we boodschappen in het dorp of bij de Lidl om de hoek :)
Samantha en ik zijn gestart op de babyafdeling. Lekker de hele ochtend spelen met baby's, lachen met baby's eten geven aan baby's...dacht ik.
Maar wanneer je de deur open doet van een gezellige speelruimte voor baby's en je te horen krijgt dat de ene baby blind is en het meisje met het mooie koppie en het spijkerjurkje een hechtingsstoornis heeft, word je ineens met je neus op de feiten gedrukt. Niet te vergeten het jongetje met het syndrome van down en de baby van drie weken oud die waarschijnlijk hier als een pakketje afgeleverd werd.
Samanta vertelt over Ewa (meisje van +/- 1 jaar oud met hechtingsstoornis -> verlatingsangst). " Als je haar optilt en weer neer zet gaat ze huilen, ze denkt dan dat ze verlaten wordt". (Samantha wist al het één en ander van de begleiders omdat ze vorige weer al een aantal keer bij de babygroep meekeek).
Ik zie hier in een uitdaging denk ik bij mezelf. Ook vraag ik me af of ze zal/kan veranderen wanneer ik haar alle liefde ga geven die ik in me heb. Zal ze dan niet meer bang zijn dat iemand haar verlaat?
Ik begin met de baby-taal (stem drie octaven hoger en heel veel leuke lieve woordjes zeggen). Ik zie dat ze mijn aandacht leuk vindt en mijn hart smelt wanneer ze vanaf Samantha met kleine stapjes en gestrekte armpjes op me af komt lopen....Ik zit op de grond en trek mijn arme naar haar uit en voor ik het weet hangt die kleine meid om me nek en heb ik het gevoel dat ze me nooit meer wil loslaten. (ow..ow).
Op dat moment vraag ik me af waar de adoptiepapieren liggen om deze kleine drommel mee naar Nederland te kunnen nemen.
Maar dan haar probleem...verlatingsangst.
Ik laat haar lekker bij me zitten en streel ondertussen het blinde babytje over haar rug. " Ik ga gewoon steeds een stukje verder weg zitten zeg ik trots tegen Samntha". Samantha kijkt me aan met een blik van..." Ewa gaat toch janken..wedden".
Toch probeer ik het en ga iets verder van Ewa zitten, ze zit met haar ruggetje naar me toe en kijkt me angstig aan wat ik ga doen. Gelukkig hoeft ze niet te huilen. ik blijf tegen haar praten.." Ewa"..." Zit je lekker meissie?". " Ik ben hier hoor!". (Tsja ik moet toch wat zeggen).
Ik richt mijn aandacht op een ander kind en verlies heel even het contact met Ewa. DAT had ik nou net niet moeten doen! Ewa zet het op brullen en houdt pas op wanneer ik haar knuffel. Is het nou negatieve aandacht vragen? Nee dat is het duidelijk niet, ze is contstant angstig. En zo lief wanneer ze op het speelkleed zit.
Ik heb het zo vreselijk met haar te doen maar wil de andere kinderen ook zoveel als mogelijk aandacht geven.
Ik merk aan de andere baby's dat ze heel graag geknuffeld willen worden en op zoek zijn naar huidcontact, warmte. Soms liggen de baby's (peuters)heel stil tegen me aan, een paar minuten. Ik geef die kleintjes groot gelijk, als je niet voldoende liefde/ aandacht krijgt moet je het gewoon opeisen!
Samantha komt op het ideen om met 2 kids te gaan wandelen. Ik heb daar ook wel zin in en de begleider stemt toe. Maar eerst een fruithapje en dat is feest! Zodra ze een lepel op hun mond zien afkomen draaien ze hun koppie de andere kant op. Ik moet er wel om lachen, de eerste 10 happen gingen goed maar nu zit Ewa achterstevoren op haar stoeltje (ja echt). Ze heeft haar beentjes door de opening van de rugleuning gestoken. Ok dit is duidelijk, die hoeft niet meer.
Samntha heeft inmiddels ook haar favo kind gevonden. Ik kleed mijn favo kindje warm aan en zet haar in de buggy. Daar lopen Samantha en ik dan met twee buggy's over straat. "Ik voel me net een moeder". Zeg ik tegen Samantha...
We lopen een stukje door een park en af en toe hang ik mijn hoofd over de buggy om Ewa te laten weten dat ik achter haar loop.
Ewa zit rustig in de buggy (wat een schatje) en lijkt het wel best te vinden. Af en toe hurk ik naast de buggy om met haar te babbelen. Het favo-kindje van Samantha is inmiddels in slaap gevallen.
Na een uur komen we weer bij het kindertehuis. Ze krijgen eten, pannenkoeken! Dat gaat er in als...jawel...koek! Na het eten maakt een begeleider me duidelijk dat ik Ewa op moet tillen en achter haar aan moet lopen. Ik volg de begeleider (met Ewa op mijn arm)en loop een kamer binnen met een aantal babybedjes. Ik moet Ewa in bed leggen en dat vindt ze absoluut niet leuk! Dit is normaal denk ik, ze is gewoon moe. Maar Ewa heeft een blik in haar ogen die ik niet kan omschrijven, waarschijnlijk bang om voor altijd verlaten te worden. Ik loop de kamer uit maar kan het niet aanhoren dat ze zo hard moet huilen (schreeuwen). Ik loop weer terug naar haar bedje en til haar op. Ze wordt ineens stil en ik voel dat ze zich stevig tegen me aandrukt. Ik vind dit te moeilijk en de tranen prikken in mijn ogen. Ik begin tegen haar te praten en vertel haar dat ze niet bang hoeft te zijn en dat ik haar morgen weer zie. Leg haar in bed (ze raakt weer overstuur) ik loop de kamer uit, sluit de deur maar leuk is anders.
Nu vind ik het logischer dat we s'middags vrij zijn en laat me op mijn bed ploffen.
Nog één ding is zeker ik hecht me te veel aan de kinderen, god...wat zal ik ze missen als ik weer in Nederland ben.
-
06 Februari 2007 - 17:19
Lisanne:
Kippevel...... -
06 Februari 2007 - 17:19
Jan-Willem:
Aaah, das een zielig verhaaltje. Volgens mij moet ik je straks ophalen met een bus, want je neemt minstens tien kiddo's mee ;). -
06 Februari 2007 - 18:07
Tina:
Het doet zoveel met je, dat merk ik hier ook in Bolivia. Die kinderen hebben ook hechtingsproblemen en zoeken ondanks dat ze mishandeld, misbruikt en verwaarloosd zijn toch steeds lichamelijk contact. Inderdaad tranen in je ogen soms...Wat doen we toch mooi werk he?!
Nog veel sterkte, plezier daar en doe ervaringen voor het leven op!
Kus Tina -
06 Februari 2007 - 19:23
Kris:
Wat een verhaal ik vind het echt super hoe jij daar mee kunt om gaan ook al is het niet altijd makkelijk.Ga zo door en de kinderen laten je niet meer gaan.Groetjes Kris -
07 Februari 2007 - 11:09
Wendy:
Erg aangrijpend..... Veel sterkte nog de komende weken en plezier. Denk dat de kinderen je niet snel zullen vergeten ... En jij hun zeker niet!!
Liefs Wendy (P)
-
07 Februari 2007 - 15:29
An:
Hey Meissie,
Zit met kippevel op mijn armen je verhaaltje te lezen. Wat lijkt me dat moeilijk, maar ontzettend mooi wat je doet Vi. Jan-Willem mag inderdaad alvast de kinderkamer wel gaan schilderen want er gaat er zeker eentje mee in die koffer van je... Kunnen we samen moedertje spelen. Nou meis, sterkte, maar geniet er ook van. Het is heel goed wat je doet en gelukkig zijn er meer mensen zoals jij die er voor zorgen dat die kindjes toch nog af en toe de liefde krijgen die ze verdienen...
Hele dikke kuzz uit NL -
07 Februari 2007 - 15:49
Bregtje:
Hey lieve vio! Je doet het echt goed dat kan ik meteen lezen... geef maar lekker veel lieve en geniet van al die lieve kindjes! kan me goed voorstellen dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt als je dit elke dag meemaakt! maar ik ben trots op je en hoop snel nog meer verhalen te lezen!
-
09 Februari 2007 - 13:29
Sytske:
Hee Lieverd
Mooi verhaal, hoop dat het nu weer iets beter gaat.....je bent lief poppie! xx sytkse -
09 Februari 2007 - 13:29
Sytske:
Ik kan mijn eigen naam niet een spellen...stupid..xx -
10 Februari 2007 - 11:47
Jaeger:
he vio,
mooi en aangrijpend verhaaltje idd. -
11 Februari 2007 - 17:52
Wendy:
Hee leuke site Vio mag ik ook komen lijkt me echt geweldig.
Wil je voor arend en mij een baby meenemen.
Dus JW mag wel uitkijken met die moedergevoelens van je hahahaha.
Heel veel suc en sterkte met alles he kom op je kan het Vio veel liefs wendy hou van je -
13 Februari 2007 - 09:23
Froukje:
Het geven van heel veel liefde aan deze kleine mensjes maakt jou een bijzondere vrouw die al vroeg te geven heeft.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
