Holandia!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Violette
16 Maart 2007 | Nederland, Zwolle
Eergister hebben we afscheid genomen van de kids. Het was heel vreemd om bij elke groep de deur te sluiten en weg te lopen met de gedachte dat je die kids nooit meer ziet.
Ik liep met een brok in mijn keel naar de baby-groep en pakte kleine Christian op. Echt een geweldig jochie die altijd wat rond kruipt en brabbelt en van alles ontdekt en dan ineens weer heel stil kan zitten met zijn duimpje in zijn mond. We pakten allemaal een baby en liepen een beetje rond en kletsen met elkaar. Dit deed me heel erg denken aan de eerste avond dat we daar aankwamen, na een lange reis stonden we ineens in het kindertehuis met ieder een baby in de armen. Ik kon het niet laten om te zeggen: "Zo stonden we de eerste dag ook zo met elkaar he ladies".
Ik merkte ook dat ik het moeilijk vond om Christian even aan iemand anders te geven. Maar ik wilde het niet te dramatisch maken en maakte daarom Christian een paar keer aan het lachen door een beetje gek met hem te doen. (Hoog optillen, rare geluidjes maken...).
Ik gaf de andere baby's nog een knuffel en pakte Christian nog voor de laatste keer op. Ik zei zachtjes dat hij heel goed zijn best moest doen in zijn leventje. Typisch hulpverlenersgedrag he, je weet dat zo'n kind je helemaal niet begrijpt maar toch hoop je nog wat mee te kunnen geven.
Na +/- 30 min werd het tijd voor de andere groep...de peuters. Ewa en een andere Christian zitten sinds een week (of iets meer) op de peuter-groep, za zaten eerst op de baby-groep. Ik was trots toen ik hoorde van deze overplaatsing. Ewa en Christian kunnen op de peuter-groep elke dag naar de teletubbies kijken en leren spelen met andere kinderen.
Ewa is het meisje die ik voor de grap de hele tijd mijn dochter noemde (al vanaf het begin). Maar toen we daar naar toe liepen vond ik het niet meer zo grappig. We deden de deur open van de peutergroep en zagen ze spelen met ballonnen, ieder had een ballon gekregen. Ook mijn kleine Ewa liep daar met een ballon rond, ik kon bijna haar gezicht niet zien :). Ik liep gelijk op haar af, nam haar op schoot, ze was heel erg vrolijk en moest de hele tijd lachen, heel erg leuk om te zien. Ondertussen keek ik naar de andere peuters, geen besef dat wij daar zaten om afscheid van ze te nemen. Ik knuffelde nog met een paar en toen was het ook alweer tijd om naar de andere groep te gaan. Ewa moet vaak huilen als je haar weer van je schoot tilt en ik zei dat ze van mij niet mocht huilen (ik was gewoon te bang dat ik zelf ook moest gaan huilen). Ik maakte met haar een deal dat als zij niet zou gaan huilen, ik ook niet zou huilen. Toch kwamen er een paar tranen bij haar om de hoek kijken en slikte ik die van mij maar in, een begeleider zag blijkbaar dat ik het moeilijk had want ze tilde Ewa op en keek me medelijdend aan. Ik pakte haar handje vast en de begeleider zei wat in het Pools tegen Ewa en keek dan weer glimlachend naar mij. Tijd om te gaan, de deur deden we dicht en daar kwamen de tranen, eigenlijk aardig proffessioneel. Je verdriet niet aan de kids laten zien want die snappen het toch niet, deur dicht trekken en janken maar. Daar stonden we dan, in een schemerige gang, al snikkend.
Veel tijd om elkaar te troosten hadden we niet dus we veegden onze tranen af en liepen naar de volgende groep. Helaas waren die kinderen niet op de groep. We besloten om naar de andere groep te gaan (de oudere kinderen). We maakten aan de begeleiders duidelijk dat we de donderdag dag weer zouden vetrekken naar Nederland. De begeleidster gaf ons een knuffel, echt zo lief, ook heel erg gemeend. We gaven nog een paar kinderen nog wat knuffels en liepen naar boven, naar de gehandicapten-groep. (Een aantal waren daar al eerder die dag geweest). Ik kletste nog even tegen elk kind en gaf een aai over hun hoofd.
Die zelfde middag hadden we ook iets leuks in het vooruitzicht. Een afscheid bij een meer, we wisten niet goed wat ons te wachten stond. Ook Beata (de directrice) zou aanwezig zijn. We werden gebracht door de fotograaf, wij kenden hem want we zijn wel vaker door deze fanatiekeling op de foto gezet. (Denk aan: bezoek Poolse beroenmdheid, speelhal in Stettin en eten met de kids in de Pizza hut).
Maar goed, wij naar het meer (de rode ogen waar inmiddels verdwenen).
Dit maal sloeg eerder angst dan verdriet toe. Het rijgedrag van de fotograaf is riscant en ook die van
andere weggebruikers. Dus iet wat opgelucht dat we veilig op bestemming waren aangekomen.(Al was het maar een kwartiertje rijden).
We stapten uit en zagen Anja daar (onze tolk/ begeleider). Een paar kids waren al druk bezig met het maken van het vuur en tussen een paar bomen zagen we het meer. Eten werd uitgestald op een aantal picknick-tafels en een paar jongens trapten tegen een balletje aan. Wat een goede sfeer zeg, en een hele mooie omgeving! Het ontroerde me een klein beetje dat ze dit speciaal voor ons hadden geregeld. We waren allemaal die dag voortdurend emotioneel dus er hoefde maar iets te gebeuren en de tranen sprongen in mijn ogen. Al snel liepen we naar het meer toe, mooi helder water en Anja kwam bij ons zitten om met ons te kletsen. Misschien hebben de anderen het heel anders ervaren maar ik vond het allemaal heel mooi en bijzonder, de zon scheen namelijk nog en was druk bezig om onder te gaan waardoor er van die aparte mooie luchten ontstaan.
Beata riep ons op een gegevenmoment bijeen. Beata is trouwens een hele lieve vrouw met heel veel uitstraling, bovendien lacht ze altijd lief naar ons en heeft regelmatig via Anja laten weten dat ze heel blij met ons is. Met de meiden hebben we het het vaak over haar gehad, dat ze iets eigens heeft, iets heel moois.
Die mooie, lieve vrouw die nooit met ons heeft kunnen communiceren dan behalve vriendelijk te lachen begon ineens Nederlands tegen ons te praten. We stonden op een rij en iedereen luisterde...Met een Pools accent zei ze "Lieve meisjes....bedankt voor jullie inzet, we zullen jullie gaan missen en hopen dat jullie een keertje terug zullen komen.
We houden van jullie....".
En met die mooie woorden hield ik het niet meer droog en de andere meiden ook niet. Het raakte me zo dat de tranen maar bleven komen, als we elkaar aankeken moesten we ook lachen. (Ondertussen de foto-graaf, knip, knip, knip).
Het wordt inmiddels een heel lang verhaal, en om een lang verhaal kort te maken het was een hele mooie leuke, bijzondere avond. De volgende dag hadden we de hele dag tijd om rustig aan te doen. We pakten rustig onze koffers in en maakten vanalles schoon. Die avond gingen we nog uiteten met Anja en de volgende ochtend namen we de trein vanuit Stargard. In Hengelo stond mijn mannetje me op te wachten, ik werd helemaal zenuwachtig en was zo blij toen ik Jan-willem weer zag! Ook leuk om te zien hoe de andere meiden werden opgehaald. Of hoe Carmen 1 uur later werd opgehaald :P ;)
Bij thuiskomst stond er een mooie bos tulpen op me te wachten, van de mama van Jan-willem! En een plantje en een kaartje van Jan-willem, heel lief! :)
Nu zit ik in mijn kamer met mijn laptop op mijn schoot. Ik besef me nu hoeveel spullen ik wel niet heb en hoeveel kleren! Ik kan eindelijk weer senseo drinken, mijn favo rok dragen, tv kijken, naar de kapper, op hakken lopen, fietsen, Nederlands eten! Het is heel fijn om weer in mijn kamer te zijn en natuurlijk bij Jan-willem! Jan-willem is nu aan het werk en ik ben ook maar vroeg uit mijn bed gegaan, ik kan het maar niet laten om steeds om me heen te kijken naar al mijn spulletjes en kleren die ik niet had meegenomen. Ondanks dat ik zo blij ben met mijn spulletjes weet ik ook ergens dat ik het niet nodig heb.... Het belangrijkste vind ik dat ik weer mijn familie en vriendinnen zie, die heb ik erg gemist. (Al was mijn reis niet eens 3 maanden maar goed).
Nu ik er zo achteraf op terug kijk ben ik stiekem trots op mezelf dat ik het heb gedaan. Of ik nog een keer voor langere tijd naar het buitenland zou willen? Nee, daar ga ik niet vanuit, ik heb hier genoeg in Nederland te doen. Ik hou het bij vakanties en weekendjes weg en hoop dat ik nog een keertje een opnieuw een kijkje zal nemen in het kindertehuis in Stargard.
Liefs Violette
PS: Bedankt voor alle reacties, deed me erg goed!
Ik liep met een brok in mijn keel naar de baby-groep en pakte kleine Christian op. Echt een geweldig jochie die altijd wat rond kruipt en brabbelt en van alles ontdekt en dan ineens weer heel stil kan zitten met zijn duimpje in zijn mond. We pakten allemaal een baby en liepen een beetje rond en kletsen met elkaar. Dit deed me heel erg denken aan de eerste avond dat we daar aankwamen, na een lange reis stonden we ineens in het kindertehuis met ieder een baby in de armen. Ik kon het niet laten om te zeggen: "Zo stonden we de eerste dag ook zo met elkaar he ladies".
Ik merkte ook dat ik het moeilijk vond om Christian even aan iemand anders te geven. Maar ik wilde het niet te dramatisch maken en maakte daarom Christian een paar keer aan het lachen door een beetje gek met hem te doen. (Hoog optillen, rare geluidjes maken...).
Ik gaf de andere baby's nog een knuffel en pakte Christian nog voor de laatste keer op. Ik zei zachtjes dat hij heel goed zijn best moest doen in zijn leventje. Typisch hulpverlenersgedrag he, je weet dat zo'n kind je helemaal niet begrijpt maar toch hoop je nog wat mee te kunnen geven.
Na +/- 30 min werd het tijd voor de andere groep...de peuters. Ewa en een andere Christian zitten sinds een week (of iets meer) op de peuter-groep, za zaten eerst op de baby-groep. Ik was trots toen ik hoorde van deze overplaatsing. Ewa en Christian kunnen op de peuter-groep elke dag naar de teletubbies kijken en leren spelen met andere kinderen.
Ewa is het meisje die ik voor de grap de hele tijd mijn dochter noemde (al vanaf het begin). Maar toen we daar naar toe liepen vond ik het niet meer zo grappig. We deden de deur open van de peutergroep en zagen ze spelen met ballonnen, ieder had een ballon gekregen. Ook mijn kleine Ewa liep daar met een ballon rond, ik kon bijna haar gezicht niet zien :). Ik liep gelijk op haar af, nam haar op schoot, ze was heel erg vrolijk en moest de hele tijd lachen, heel erg leuk om te zien. Ondertussen keek ik naar de andere peuters, geen besef dat wij daar zaten om afscheid van ze te nemen. Ik knuffelde nog met een paar en toen was het ook alweer tijd om naar de andere groep te gaan. Ewa moet vaak huilen als je haar weer van je schoot tilt en ik zei dat ze van mij niet mocht huilen (ik was gewoon te bang dat ik zelf ook moest gaan huilen). Ik maakte met haar een deal dat als zij niet zou gaan huilen, ik ook niet zou huilen. Toch kwamen er een paar tranen bij haar om de hoek kijken en slikte ik die van mij maar in, een begeleider zag blijkbaar dat ik het moeilijk had want ze tilde Ewa op en keek me medelijdend aan. Ik pakte haar handje vast en de begeleider zei wat in het Pools tegen Ewa en keek dan weer glimlachend naar mij. Tijd om te gaan, de deur deden we dicht en daar kwamen de tranen, eigenlijk aardig proffessioneel. Je verdriet niet aan de kids laten zien want die snappen het toch niet, deur dicht trekken en janken maar. Daar stonden we dan, in een schemerige gang, al snikkend.
Veel tijd om elkaar te troosten hadden we niet dus we veegden onze tranen af en liepen naar de volgende groep. Helaas waren die kinderen niet op de groep. We besloten om naar de andere groep te gaan (de oudere kinderen). We maakten aan de begeleiders duidelijk dat we de donderdag dag weer zouden vetrekken naar Nederland. De begeleidster gaf ons een knuffel, echt zo lief, ook heel erg gemeend. We gaven nog een paar kinderen nog wat knuffels en liepen naar boven, naar de gehandicapten-groep. (Een aantal waren daar al eerder die dag geweest). Ik kletste nog even tegen elk kind en gaf een aai over hun hoofd.
Die zelfde middag hadden we ook iets leuks in het vooruitzicht. Een afscheid bij een meer, we wisten niet goed wat ons te wachten stond. Ook Beata (de directrice) zou aanwezig zijn. We werden gebracht door de fotograaf, wij kenden hem want we zijn wel vaker door deze fanatiekeling op de foto gezet. (Denk aan: bezoek Poolse beroenmdheid, speelhal in Stettin en eten met de kids in de Pizza hut).
Maar goed, wij naar het meer (de rode ogen waar inmiddels verdwenen).
Dit maal sloeg eerder angst dan verdriet toe. Het rijgedrag van de fotograaf is riscant en ook die van
andere weggebruikers. Dus iet wat opgelucht dat we veilig op bestemming waren aangekomen.(Al was het maar een kwartiertje rijden).
We stapten uit en zagen Anja daar (onze tolk/ begeleider). Een paar kids waren al druk bezig met het maken van het vuur en tussen een paar bomen zagen we het meer. Eten werd uitgestald op een aantal picknick-tafels en een paar jongens trapten tegen een balletje aan. Wat een goede sfeer zeg, en een hele mooie omgeving! Het ontroerde me een klein beetje dat ze dit speciaal voor ons hadden geregeld. We waren allemaal die dag voortdurend emotioneel dus er hoefde maar iets te gebeuren en de tranen sprongen in mijn ogen. Al snel liepen we naar het meer toe, mooi helder water en Anja kwam bij ons zitten om met ons te kletsen. Misschien hebben de anderen het heel anders ervaren maar ik vond het allemaal heel mooi en bijzonder, de zon scheen namelijk nog en was druk bezig om onder te gaan waardoor er van die aparte mooie luchten ontstaan.
Beata riep ons op een gegevenmoment bijeen. Beata is trouwens een hele lieve vrouw met heel veel uitstraling, bovendien lacht ze altijd lief naar ons en heeft regelmatig via Anja laten weten dat ze heel blij met ons is. Met de meiden hebben we het het vaak over haar gehad, dat ze iets eigens heeft, iets heel moois.
Die mooie, lieve vrouw die nooit met ons heeft kunnen communiceren dan behalve vriendelijk te lachen begon ineens Nederlands tegen ons te praten. We stonden op een rij en iedereen luisterde...Met een Pools accent zei ze "Lieve meisjes....bedankt voor jullie inzet, we zullen jullie gaan missen en hopen dat jullie een keertje terug zullen komen.
We houden van jullie....".
En met die mooie woorden hield ik het niet meer droog en de andere meiden ook niet. Het raakte me zo dat de tranen maar bleven komen, als we elkaar aankeken moesten we ook lachen. (Ondertussen de foto-graaf, knip, knip, knip).
Het wordt inmiddels een heel lang verhaal, en om een lang verhaal kort te maken het was een hele mooie leuke, bijzondere avond. De volgende dag hadden we de hele dag tijd om rustig aan te doen. We pakten rustig onze koffers in en maakten vanalles schoon. Die avond gingen we nog uiteten met Anja en de volgende ochtend namen we de trein vanuit Stargard. In Hengelo stond mijn mannetje me op te wachten, ik werd helemaal zenuwachtig en was zo blij toen ik Jan-willem weer zag! Ook leuk om te zien hoe de andere meiden werden opgehaald. Of hoe Carmen 1 uur later werd opgehaald :P ;)
Bij thuiskomst stond er een mooie bos tulpen op me te wachten, van de mama van Jan-willem! En een plantje en een kaartje van Jan-willem, heel lief! :)
Nu zit ik in mijn kamer met mijn laptop op mijn schoot. Ik besef me nu hoeveel spullen ik wel niet heb en hoeveel kleren! Ik kan eindelijk weer senseo drinken, mijn favo rok dragen, tv kijken, naar de kapper, op hakken lopen, fietsen, Nederlands eten! Het is heel fijn om weer in mijn kamer te zijn en natuurlijk bij Jan-willem! Jan-willem is nu aan het werk en ik ben ook maar vroeg uit mijn bed gegaan, ik kan het maar niet laten om steeds om me heen te kijken naar al mijn spulletjes en kleren die ik niet had meegenomen. Ondanks dat ik zo blij ben met mijn spulletjes weet ik ook ergens dat ik het niet nodig heb.... Het belangrijkste vind ik dat ik weer mijn familie en vriendinnen zie, die heb ik erg gemist. (Al was mijn reis niet eens 3 maanden maar goed).
Nu ik er zo achteraf op terug kijk ben ik stiekem trots op mezelf dat ik het heb gedaan. Of ik nog een keer voor langere tijd naar het buitenland zou willen? Nee, daar ga ik niet vanuit, ik heb hier genoeg in Nederland te doen. Ik hou het bij vakanties en weekendjes weg en hoop dat ik nog een keertje een opnieuw een kijkje zal nemen in het kindertehuis in Stargard.
Liefs Violette
PS: Bedankt voor alle reacties, deed me erg goed!
-
16 Maart 2007 - 12:50
An:
Wow, krijg zelf helemaal kippevel van je verhaal. En bijna tranen in mijn ogen (hormonen, heb zo eens in de maand last van :-)). Mooie afsluiting Vi. Ben ook trots op je!!! -
16 Maart 2007 - 13:47
Bregt:
he welcome back, ik heb ook beetje tranen in m n ogen van je afscheid, voelt naar he maar wel heel fijn voor je dat het zo goed afgesloten is, dan voel je ook echt hoe gewaardeerd jullie waren! ik bel je snel
kus B -
16 Maart 2007 - 14:57
Jennifer:
Mooi geschreven Vio..!
Fijn dat je het lekker vind weer thuis te zijn!
Ik heb er wel wat moeite mee, kweenie maar moet echt wennen ofzo..)
(ik was zelf trouwens iets minder professioneel bij de peuters ;-) -
16 Maart 2007 - 15:39
Suus!!!:
Jeetje dat je alweer terug bent dat gaat snel zeg! weer fijn om thuis te zijn? ik moet nog 4 maanden haha :) tot snel! dikke kussss -
16 Maart 2007 - 16:31
Anja Jan (ouders Sam:
hey vio..dit verhaal was een mooie afsluiting van een bijzondere en mooie tijd.wij (ik en jan) hebben steeds graag jullie site's gelezen .ben trouwens blij dat iedereen weer veilig thuis is -
17 Maart 2007 - 18:06
Yvette:
Hee Violet,
Super om je verhalen te lezen en ben ook een beetje trots op jou dat je een tijd van huis in een ander land wat voor een ander hebt kunnen betekenen, petje af!! Nu weer lekker thuis (bij Jan Willem), kan me voorstellen dat dat je goed doet.
Hopelijk zie ik je snel weer om bij te kletsen!
X Yvet -
18 Maart 2007 - 18:57
Syts:
Heel erg fijn om je weer gezien te hebben...xx syts -
18 Maart 2007 - 19:13
Mariëlle & Johan:
He Violetje,
Je dacht toch niet dat ik het nog droog kon houden na je verhaal. Het moet echt een mooie ervaring voor je zijn geweest en nu je weer terug bent ook wel confronterend als je dan ziet wat jezelf allemaal hebt... Maar jouw hart zit op de juiste plaats voor dit soort gevallen....
We hebben je gemist en welkom thuis!!
Dikke Kus
Johan & Mariëlle -
19 Maart 2007 - 13:40
Tina:
Hey lieve Vio!
Wat een mooi verhaal en wat een bijzonder afscheid..Je bent alweer in Nederland..over 3 weken kunnen wij elkaar ook weer knuffelen..haha!!
geniet van je vrije dagen en tot snel!
Kus Tina x. -
19 Maart 2007 - 18:22
Fiona:
Hoi Violet, heel mooi verhaal! Ben blij dat je het zo naar je zin hebt gehad! Kom binnenkort nog eens aan bij de ANWB, ben erg benieuwd naar al je verhalen! Groetjes Fiona -
19 Maart 2007 - 21:50
Jim:
Hey lieve meid!
Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen..Ontzettend mooi geschreven..Het is wat afscheid nemen van kinderen, die ik korte tijd je hart hebben veroverd..Ik snap precies met wat voor gevoel je je verhaal hebt geschreven!!
Suc6 met het wennen in nederland!
Liefs uit het verre La Paz! -
21 Maart 2007 - 07:34
Carmen:
En toen moest je Christian weer in zijn bedje liggen, waar hij begon te huilen.. Niet dat de baby's normaal nooit huilden als ze moesten slapen, maar het was net alsof die het aanvoelde, vond je niet? En dan moet je m huilend achterlaten..
Als ik eraan terugdenk, aan al die kinderen, en vooral de babygroep die jij zo uitgebreid hebt beschreven, doet het wel even pijn. De gedachte dat die kindjes daar dag in, dag uit op dat vloerkleed liggen, zitten en spelen. Zal er iemand zijn die zo veel met ze speelt nu? Denk het niet:(
Nou meid we gaan snel even wat leuks doen! Ik zal de foto's op cd's proberen te zetten, al weet ik nog niet hoe dat moet.. Ik kiek wel ee'm. Liefs -
24 Maart 2007 - 09:46
Marjolijn:
Hey Violet,
Beetje late reactie, maar heb jullie verhalen bijgehouden hoor;-) Zo te horen hebben jullie het ook super gehad! Nou, enjoy je laatste vrije weekjes en tot snel alweer!
Liefs Marjolijn -
05 Mei 2007 - 16:27
Ff Testen :
:P ;) :love: :) :D :spam: :wink: -
18 Maart 2008 - 14:44
Marianne Veldhuizen:
goede middag
al weer een jaar geleden dat jullie stage hebben gelopen in het kindertehuis in stargard zelf heb ik een kleine stichting en ga twee keer per jaar naar de kinderen een in juni en vlak voor de kerst ook nu kerst 2007 ook maak ik altijd fotos van de kinderen ook van ewa dus als je nog eens een foto van de kinderen wilt zien kun je ook op mijn site kijken www.stichtingdomdziecka.nl wij hopen met onze transporten de kinderen een beetje te helpen deze zomer komen twee kinderen bij ons op vakantie misschien kunnen wij iets regelen dat jullie de kinderen kunnen zien ik hoor het wel
groetjes marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
