Boa tarde!

Ola meninihas e mininihos!

Vandaag was mijn laatste lesdag op de taalschool. Ik weet inmiddels aardig wat woorden en zinnen maar spreek het nog lang niet vloeiend. En ik denk dat het realistisch is om dat ook niet van mij te verwachten. Om jullie een beeld te geven wat ik zoal kan zeggen in het Portugees volgt hieronder een lijst met zinnen in NL:

* Laten we naar het strand gaan.
* Wij studeren Portugees.
* Laten we bier gaan drinken.
* Ik hou van wijn.
* Goedemorgen/middag/ avond
* Hoe gaat het?
* Het gaat goed/ niet goed.
* Dankjewel
* Geen dank
* Zijn er nog vragen?
* Wat is je naam?
* Waar kom je vandaan?
* Geen probleem.
* Ik ben bang voor honden. (en spinnen en slangen).
* Laten we beginnen met studeren.
* IK heb 1 zus en 2 broers.
* Kan ik gebruik maken van het toilet?
* Ik begrijp het niet.
* Ik weet het niet.
* Het hangt er vanaf.
* Ik ga dansen.
* Ik ga het leven vieren.
* Leuk!
* Ik hoop het.
* Het is moeilijk.
* Ik werk met mensen met een lichamelijke en geestelijk beperking. (jaja een volle zin).
* Eh...Maria ik hou niet zo van cuzcus elke dag, sorry.
* Het is erg warm.
* Het is genoeg, dankjewel.
* Heel mooi!
* Ik hou van Brazilie!
* Het is een grap.
* Hij/zij is grappig.

Beetje saai om de woorden die ik ken hier neer te zetten. Maar het is leuk om met de taal te spelen en de woorden samen te voegen tot een zin. Wanneer een Braziliaan mij hoort praten klinkt het voor hen ongveer zo:
`Ik komen uit Nederland en vinden het hier heel leuk!`. Ik heb de tegenwoordige tijd nog niet onder de knie -laat staan de juiste vervoegingen - en deze week gestart met de verleden tijd. Ik ben al blij wanneer ik me enigzins een beetje verstaanbaar kan maken. Wil ik de taal echt goed leren moet ik in NL ook Portugees studeren, wel een leuke bezigheid voor in de winter!

Morgen verhuis ik naar een appartement. Het appartement deel ik met nog 2 andere studenten/ vrijwilligers. Ik zie er erg naar uit om te verhuizen en mijn eigen eten te koken... VRUHEID! Want ondanks dat de meeste mensen op dit moment met me willen ruilen maak je tijdens een lange reis vaak ook minder leuke momenten mee. Even voor de beeldvorming, mijn gastmoeder Maria woont in een rijke buurt van Maceio. Het is hier een soort van Scheveningen, veel flatgebouwen en een aantal dure restaurants en winkels. Je moet de juiste tentjes weten wil je ergens goedkoop eten en drinken. De supermarkten hebben een groot assortiment, er is hier eigenlijk vanalles te krijgen. Daarom een beetje teleurstellend dat Maria eenzijdig kookt en dat terwijl Maria voor Braziliaanse begrippen het zeer goed voor elkaar heeft! Wat wij (studenten) betalen om in een gastgezin te verblijven, is voor Maria een maandsalaris. Het is lastig om Maria goed te beschrijven in een paar zinnen. Ik heb respect voor haar dat ze bijna het hele jaar studenten ontvangt in haar huis. Ze is lief en zorgzaam maar kan ook aan 1 stuk kakelen en stressen om niets. Even een paar voorbeelden..

VB 1 ) Wanneer ik thuis kom en de sleutel in het sleutelgat steek loopt Maria te stressen en vraagt aan de andere kant van de deur: Violet, ben jij dat? Hallo? Hallo? Wanneer ik ja zeg, besluit Maria vaak om de deur voor me open te doen. Het slot werkt niet goed en omdat we elkaar niet kunnen zien lopen we vervolgens beide te trekken en te duwen aan de deur. Als ik vervolgens binnen kom ratelt Maria aan één stuk door waar ik niks van begrijp (inmiddels een beetje). Het liefst gooi ik dan mijn zware tas op mijn bed maar blijf braaf stil staan om naar Maria te luisteren.

VB 2) Op het eerst gezicht lijkt het huis netjes maar wanneer je beter kijkt is het best wel vies. In het geval je enorm honger hebt, kun je een 2e maaltijd van de keukenvloer veroberen. In de eerste 2/3 weken ging hier relaxed mee om. En omdat ik het fijn vind om op mijn blote voeten door huis rond te lopen, deed ik dat ook bij Maria. - Jullie voelen hem al aankomen - Een verschil met NL is dat hier na 2 minuten mijn voeten zwart zijn en ik stukjes brood van mijn voeten af moet kloppen.
Bij aankomst in Rio was ik natuurlijk ook wel een beetje verwend in het schone/ frisse appartement bij John, plus warme douche. Klein detail: ik stap elke dag onder een koude douche.
Heb daarom laatst de keuken schoongemaakt toen Maria boodschappen deed. Als een idioot ging ik op zoek naar schoonmaakmiddelen en schoonmaakdoekjes en stond ik met een bezweet voorhoofd de keuken te dweilen tot dat ik mij ineens realiseerde dat het misschien beter was om met een koud glas water op het balkon Portugees te leren. De schoonmaakwoede heb ik dus weten in te perken, ik had namelijk de neiging om het hele huis grondig aan te pakken.

VB 3) Bij het ontbijt staat soms wat fruit op het tafel en brood. Ik vind het prettig om eerst een broodje te eten, daarna een stuk fruit.. Als ik een broodje pak, pakt Maria het broodje uit mijn handen en loopt Maria te mekkeren als een geit dat ik eerst fruit moet eten en DAARNA brood. In het begin deed ik braaf wat Maria zei in de volgorde die zei graag wilde. Toen ik wat research deed bij medestudenten m.b.t het gedrag van hun gastouder(s) bleek dat Maria wel een steekje los heeft. Maria is in vergelijking met de andere gastmoeders een enorme stresskip. Mijn geduld is de afgelopen wel aardig op de proef gesteld. Helemaal toen ik de verhalen hoorde van de medestudenten. Medestudent: ´huh, krijgen jullie alleen brood en kaas ´s ochtends bij het ontbijt..Die van mij staat uitgebreid eitjes te bakken in de ochtend. Andere medestudent: Mijn gastmoeder is 40 jaar en nam ons de eerste avond mee naar een bar, we kwamen in de nacht lazerus thuis. (Dat laatste kan ik natuurlijk ook niet verwachten van een dame van circa 70 jaar haha).

Maar goed, om even to the point te komen. Ik heb een jaar lang gespaard om deze reis te maken. In verhouding ontvangt Maria veel geld voor de studenten die zij onder haar hoede neemt. Op een gegevenmoment kom je op een punt dat je je afvraagt, moet ik me aanpassen of mag ik ook mijn grenzen aangeven? En daarom zei ik laatst - toen ik de salade een beetje door elkaar husselde tijdens het avondeten en Maria het bestek uit mijn handen wilde pakken omdat zij de salade voor me op wilde scheppen -Nee! Maria zei: wat? waarom?
Ik ben 28 jaar, daarom.
Sindsdien heeft Maria wel begrepen dat ze me niet als een klein kind hoeft te behandelen. Ik snap dat het ook een cultuurverschil is, mensen uit Europa zijn een stuk zelfstandiger. Hier wonen de kinderen over het algemeen bij hun ouders tot dat ze gaan trouwen of samenwonen. Daarnaast zie ik er ook een stuk jonger uit, ben minstens vijf keer 21 jaar geschat. Maar dan nog...

Ja, zelfs in het prachtige Brazilie is het gras ergens anders soms groener. Ik had mezelf voorgenomen om niet te veel te klagen op mijn site omdat veel mensen ´jaloers´ zijn op dat ik hier nu ben. Ik kan het toch niet laten om het één en ander uitgebreid te omschrijven omdat dit de enige manier is om dit in mijn eigen taal goed uit te drukken. En ik kan het goed relativeren omdat ik snap dat ups en downs bij het leven horen, waar ter wereld dan ook. Zie ook martijnensytske.waarbenjij.nu

Maar goed, dan nu de ups! Je hoort wel eens mensen met een kind zeggen dat het hebben van een kind niet altijd makkelijk is maar dat de mooie momenten zo waardevol zijn dat je de mindere momenten compleet vergeet. Een rare vergelijking maar dat vergeten van de mindere momenten is hier ook van toepassing. Zo heb ik inmiddels 2 middagen gewerkt op een zeer klein schooltje voor kids van 3 tot 5 jaar in een arme wijk van Maceio. Bij de kennismaking smolt mijn hart bij het zien van de kinderen. Sommige kinderen werden namelijk zo verlegen dat ze hun hoofd onder de tafel staken. Het bevalt me erg goed daar en de komende weken werk ik van ma tot vr elke middag bij de opvang/school. De ochtenden kan ik goed gebruiken om Portugees te leren. Wat ik wel grappig vind is dat ik daar met de bus naar toe ga, ongeveer 15 minuten. Wat het grappig maakt dat er natuurlijk geen vaste bustijden zijn. Als ik om 13:00 bij de school wil zijn moet ik er ongeveer 1,5 uur vooruit trekken om daar te komen. Maar dat is geen straf want tijdens het wachten sta ik gezellig tussen de Brazilianen met uitzicht op zee en palmbomen. De busrit is een avontuur op zich. Als een idioot rijdt de busschaufeur door de straten van Maceio. (Dan ineens kan het wel allemaal snel haha). En ook de busrit is geen straf, omdat de raampjes vaak openstaan wappert de wind door mijn haar en kan ik uitgebreid de arme straten en huizen bestuderen.
Eenmaal aangekomen op de school rennen een aantal kindjes naar me toe voor een knuffel. En ja, dat is zo´n moment dat ik Maria compleet uit mijn brein heb gewist.

Eenmaal thuisgekomen kan ik Maria ook beter handelen na zo´n leuke dag. Voor de goede orde maak ik dan een praatje met Maria (met circa 4 miscommunicaties in 1 gesprek) en plof niet veel later op mijn bed om Braziliaans soapseries te kijken.

Om verwarring te voorkomen, ben nog steeds erg happy hier! Ik doe vrijwilligerswerk in Latijns-Amerika maar zit niet ergens in de rimboe. Daarom bij deze mijn RESPECT voor de mensen die ergens in de middle of nowhere vrijwilligerswerk doen, zonder stromend water etc. Wat dat betreft is het hier een makkie.
Ik geniet nog van de komende weken dat ik hier ben maar verheug me er ook op dat ik uitgebreid met vrienden en familie kan kletsen over de details. En daarbij onder het genot van een wijntje Maria kan na doen, al springend door de huiskamer.

Helemaal vergeten maar de mensen hier noemen me Violéta in plaats van Violet. Spreek uit als Violeeeeeeeta. Dat is namelijk een naam die ze hier wel kennen in Brazil. In het begin deed ik pogingen om de mensen te verbeteren maar ben er inmiddels zo aan gewend dat ik me tegenwoordig voorstel aan medestudenten als Violeeeeeeeeeta :)

Vanavond gaan we borrelen met mensen van de taalschool omdat Alejandro morgen weer naar huis gaat. De leeftijd van de studenten varieren trouwens van tussen de 21 tot 51 jaar! Erg leuk! Zo heb ik er een vriendinnetje van 51 bij uit Duitsland. Ik ben dol op 50 + vriendinnen, zal verder geen namen noemen! Maar goed, zij heeft een eigen atelier en heeft me al uitgenodigd om daar een keer te schilderen, tof! Daarnaast heb ik nog eventjes een logeeradresje in Istanbul gescoord, dame van 31 die ook bij Maria woont.
Ik kan volgens mij nog uren door typen. Tot slot wil ik alleen nog even laten weten dat hier een Nederlandse man in Maceio woont. Hij is getrouwd met een Braziliaanse vrouw en schijnt een wasserij te hebben. Dit is een paar straten verderop en daar wandel ik straks even naar toe. EINDELIJK NEDERLANDS PRATEN!

Dikke kussen form Maceio!

xxx