Maarten

Inmiddels is het alweer een week geleden sinds mijn reis naar Brazilië begon. Violet heeft me gevraagd om ook een stukje te schrijven en omdat ik van iedere reis die ik maak een notitieboekje bijhoud moet dat geen probleem zijn. Mijn reis begon op zaterdag 22 december op Schiphol, waar ik ruim op tijd arriveer (mam bedankt voor de lift) en vervolgens zonder problemen incheck en in 11 uur zo´n 10.000km vlieg. Na aankomst op Galeao International Airport (het grootste van de twee vliegvelden van Rio) is het eerste dat opvalt de warmte. Ondanks dat het al na acht uur ´s avonds is en in Brazilië dus al enige tijd donker, is de temperatuur nog steeds een aangename 30 graden. Het tweede is dat het ontzettend lang duurt voordat we de douane kunnen passeren. Niet zozeer omdat iedereen uitgebreid gescreend wordt - het gaat enkel om het stempelen van paspoorten en visa- maar meer omdat er maar een paar loketjes bemand zijn voor een aantal vluchten die min of meer gelijktijdig geland zijn. Nadat de Nederlandse KLM-passagiers zich collectief hebben geërgerd aan de arrogante Air-France-reizigers die het begrip ´achter aansluiten´ niet kennen gaat het ophalen van de bagage daarna gelukkig vrij vlot. Omdat ik geen zin heb om uit te zoeken welke bus richting hostel gaat neem ik een taxi. Met drie woorden Portugees en een printje van het adres kan de chauffeur gelukkig prima uit de voeten en onderweg doe ik alvast wat indrukken op van Rio de Janeiro: groot, heuvelachtig, veel politie, veel beton, rommelig maar niet zozeer chaotisch of intimiderend.
De ontvangst in het hostel om een uur of tien ´s avonds is prima en op de 8-persoons kamer is het met 3 Brazilianen, een Argentijn, een Duitser en twee Chilenen gelijk gezellig.
Na een goed ontbijt met sterke Braziliaanse koffie, verse broodjes en vers fruit op het dakterras de volgende ochtend heb ik nog enige tijd voordat mijn bus naar Maceio vertrekt dus ik besluit die nuttig te besteden en uit te zoeken hoe ik het makkelijkst bij het busstation kom en tegelijkertijd wat van de omgeving te zien. Het is zondag dus rustig op straat, maar niet uitgestorven. Diverse straatverkopers hebben hun waar uitgestald en de lucht is vervuld van diverse geuren, de een prettiger dan de ander. Het verkeer, een mix van oude en nieuwe auto´s (veel VW´s, van T2´s en kevers tot nieuwe Polo´s en zelfs VW vrachtwagens, verder veel Fiat en Chevrolet), komt rustig op gang maar ik kan me voorstellen dat het op een doordeweekse dag een stuk drukker is. Na het vinden van het juiste busstation wat inkopen gedaan in een grote supermarkt - vergelijkbaar met die in Duitsland of Frankrijk - en vervolgens teruggekeerd naar het hostel om uit te checken en nog wat te lezen op het dakterras. Als ik die middag naar het busstation loop arriveert de bus naar de Rodoviario, het grote busstation, precies op tijd, en voor 2,75R$, omgerekend nog geen anderhalve euro, racet de chauffeur, waarschijnlijk familie van Rubens Barichello of Felipe Massa, naar de bestemming. Ik had van tevoren gelezen dat de Rodoviario in een slechte buurt ligt, maar behalve dat er wat meer afval op straat ligt en er een paar man op de openbare weg aan auto´s sleutelen lijkt het -overdag- mee te vallen. Het is wel erg druk, maar bij het loket van de busmaatschappij die me naar Maceio moet brengen lukt het met wat gebaren en de schriftelijke reservering ook vrij snel om mijn ticket de bemachtigen en het juiste perron van de 60+ te vinden. De perrons zijn allemaal overdekt door een grote en hoge metalen/golfplaten overkapping, dus qua akoestiek is het met de antieke omroepinstallatie, tientallen ronkende touringcars en honderden passagiers een redelijke kakafonie. De passagiers die samen met mij van Rio naar Maceio reizen zijn op het oog vrijwel allemaal Brazilianen die de kerstdagen bij familie en/of vrienden gaan doorbrengen. Hun bagage vervoeren ze in reistassen en koffers, maar ook provisorisch ingepakt in kartonnen dozen. Waarschijnlijk hebben ze uit financieel oogpunt voor deze vorm van vervoer gekozen. Vliegtickets zijn rond de feestdagen namelijk nog duurder dan normaal en voor een aanzienlijk lager bedrag kun je de duizenden kilometers tussen verschillende grote steden ook met een comfortabele touringcar overbruggen. Enige nadeel is dat het dan een stuk langer duurt, in dit geval duren de 2200km tussen Rio en Maceio in plaats van 4 uur per vliegtuig, zo´n 37 uur. Voordeel en voor mij de reden om voor deze vorm van vervoer te kiezen is dat je onderweg een stuk meer van het land ziet. Brazilië is bijna net zo groot als Europa, maar heeft aanzienlijk minder snelwegen. De busreis voert dus over een grote diversiteit aan wegen, buiten de grote steden voornamelijk grote tweebaanswegen die al kronkelend door het groene heuvellandschap gaan, afgewisseld met minder goed onderhouden B-wegen en af en toe dwars door dorpen en steden heen. Langs de wegen behalve ontzettend veel groene begroeing in de vorm van palmbomen met en zonder kokosnoten, bananen en andere vruchten, allerlei planten, gras en zelfs bamboe ook een veelheid aan bebouwing, varierend van golfplaten/wrakhouten/zeildoeken krothuisjes tot grote landerijen met villa´s en tropische tuinen. Deze laatste categorie, zoals alle gebouwen waar de wat meer welvarende mensen wonen, voorzien van hoge hekken met scheermes-en/of stroomdraad en camerabewaking, een duidelijke indicatie dat de criminaliteit als gevolg van de onbalans tussen armoede en rijkdom hier ook een stuk groter is als in Europa. Om de paar uur stopt de bus bij speciaal daarvoor ingerichte restaurantjes waar je een snelle hap en wat te drinken kunt halen. Grappig is dat je bij de ene locatie eerst eten kan pakken, daarna een bonnetje krijgt voor wat je gepakt hebt bij de ene balie en daarna afrekent bij de andere, en bij de andere locatie eerst moet bestellen en afrekenen bij een apart hokje om daarna je bestelling te krijgen bij de toonbank. De Braziliaanse horeca-werkgever vertrouwt zijn personeel waarschijnlijk niet, want nergens kun je bij dezelfde persoon bestellen, afrekenen en je eten in ontvangst nemen. Maar het lukt uiteindelijk om gedurende de busreis voldoende eten binnen te krijgen, mede omdat ik van tevoren al wat eten en drinken had ingeslagen en daarnaast omdat ik naast een oudere dame zit die het blijkbaar zielig vindt dat ik alleen reis en me voorziet van allerlei koekjes en zelfs een deken tegen de relatieve kou van de airco. Oja, bij de restaurantjes onderweg zijn er ook toiletten en douches, maar bij sommige stops heb ik het idee dat je daarvan alleen maar viezer wordt. Als ik na bijna twee dagen arriveer in Maceio komt de regen met bakken uit de hemel. Ondanks dat is de temperatuur niet veel lager en het heeft wel iets verfrissends. Ook hier zijn er genoeg taxi´s en ook hier is het geen probleem om de juiste locatie te vinden. Violet verblijft in een appartementenocomplex dichtbij het strand in een welvarend gedeelte van de stad en als het hek (met stroomdraad) opengaat is het inmiddels opgehouden met regenen en loopt ze me als een echte Braziliaanse dame, bruin van de zon en in een fleurige lange zomerjurk, tegemoet.